Kayıp Sayfacıklar

Ayık olmaktan ya da olamamaktan bıktıysam Bu soru artık bir anlam ifade edemiyorsa Etrafım maskeli elemanlarla doluysa  Her şey bir tiyatroysa Kendi zihnimde bile artık yapayalnız kalmışsam Yaşamak ya da ölmek için bir sebebim kalmamışsa Bir önemi yoksa Ya da varsa Ama ben artık bunun için kör olduysam Ne dipte ne de yüzeydeysem Sürekli düşüyorsam  Ve sebep olarak sadece ben kalmışsam Bir tek ben kalmışsam Tek ben kalmışsam...  Bilmiyorum...  İçmeye başlamadan bile sarhoşsam Üzerimde hiç geçmeyen izler kalmışsa  Kaçtığım şeyler beni kovalıyorsa Ama önüme bir uçurum çıktıysa Yol bittiyse Tam duracakken carpışmış düşüyorsak onlarla birlikte Beni tutabilecek bir ben kalmadıysa  Ben artık kimse isem Aynı zamanda da kimsesiz...  Bahanelerim tükendiyse Bir rüyayı kovalıyorsam  Ama o da artık anlamını yitirdiyse tamamen Aslında başından beri anlamsız olduğunu da kabullenmek istemiyorsam Sahtelik her yanımı kuşattıysa Gerçeği de bilemiyorsam B...

Bir gün Bob adında birisi vardı. Her sabah erkenden kalkıp işine gider, mesai bitiminde de evine geri dönerdi. Onun hayatını özetleyecek olsaydık, sıkıcı bir başarısızlık öyküsü diyebilirdik. Daha küçük yaştan mükemmel olması gerektiğine inandırılmış ve bu inancı yüzünden yaptığı hiçbir şeyden gururlanamayan, tatmin olamayan, keşkelerinde boğulan birisi oluvermişti. Yine günlerden bir gün, Bob sıkıcı bir güne daha gözlerini açtı. Evet, her zamanki gibi, yine işine geç kalmıştı. Güne telaşlı başlamış olan Bob, toplu taşımadayken düşünmeye başladı: Neden her sabah erken kalkmak zorundaydı ki? Bir gün de işe gitmese ne kaybederdi? Bob içindeki tembeli anında susturdu: “Sus.” dedi ona... Sus! Bizim gibiler için yaşamanın başka bir yolu yok. Bob ofise vardığında hiç kimseye geç kalmış olduğunu farkettirmemeye çalışarak masasına doğru yürüdü. Ancak masasının yanına yaklaştığında çabalarının boşuna olduğunu anladı. Patronu öfkeli bir surat ifadesiyle onu beklemekteydi. Patronu Bob’u far...